Dag 4 Township Kaapstad, Robbeneiland

Dag 4;

Vandaag een hele bijzondere dag, een dag van de educatie. Na wederom een super ontbijt vroeg in de ochtend om 7.45 in het Victoria en Alfred hotel met de immense Tafelberg op de achtergrond die dan al langzaam belicht wordt door een heerlijk zonnetje en vandaag naar maar liefst naar 18 graden ging stijgen. Vroeg uit de veren dus want onze " nieuwe gids " Ekram stond om 8.30 op de stoep om ons bij te praten over de apartheid in zuid Afrika, spannend en toch onwetend, want weten wij als Europeaan nu eigenlijk wel genoeg en veel dus over de historie van zuid Afrika, achteraf ....  niet dus ! 
Spannend ook omdat we een township gingen bezoeken en sja het gevoel was toch wel een beetje, hoe gedraag je je en vooral hoe stel je je op tussen die arme mensen. De spanning zat er dus in, ook bij Britt en Jake die thuis al wat spulletjes hadden verzameld voor de arme kindjes. Na kennis gemaakt gemaakt te hebben met onze nieuwe gids Ekram die zelf in Cape Town geboren was en voor ons gevoel toch erg veel af wist van de apartheid vertrokken we richting Langa, het oudste township van de area van Kaapstad, niet de grootste maar plaats voor 5000 mensen terwijl er 70.000 wonen, groot dus wel voor ons gevoel. Aangekomen bij Langa kregen we een gids die zelf woonachtig is in dit township en ons vol enthousiasme vertelde wat we konden verwachten, iets wat wij al een beetje vermoede maar hij gaf ons een aantal dingen mee, praat hun taal vinden ze leuk enclosia.... is bedankt, doe gewoon, en misschien wel vreemd maak veel foto's maar met respect. 
Het township in lopend, niet op je gemak hoor....maakt snel plaats voor een ander gevoel, tuurlijk armoede ... groot zelfs, was aan de lijn, dode ratten op de grond, geen stromend water, mensen wonend in zeecontainers, creatieve oplossingen om het leven dragelijk te maken, superlatieven tekort. Maar je treft mensen aan die lachen, vrolijk zijn, kinderen die je bespringen, klinkt gek maar mensen die je eigenlijk dankbaar begroeten dat je langskomt, vreemde gewaarwording. De kinderen keken hun ogen uit maar wij als volwassen ook, bizar dat dit anno 2017 nog bestaat zeker in een land dat sinds het afschaffen aan de apartheid in 1996, enorme sprongen heeft gemaakt. 
Zo waren we op " bezoek" bij een vrouw die met haar kindjes in zeecontainer woonde, dolblije kinderen die ronddanste met onze komst, een wat oudere man die enorme creatief was en van diverse spullen wat moois had gemaakt onder andere een lamp van een mixer. Het gevoel van ongemak veranderde in een intieme band met de bewoners van het township, knuffels, lieve woorden werden uitgedeeld. Dit was helemaal het geval toen we een schooltje bezochten, bij binnenkomst zat de de juf, met dikke winterjas aan stuurs voor het klasje maar nadat zij het signaal gaf om het zuid Afrikaans volkslied te zingen ging iedereen los en dan voornamelijk de lieve kleintjes. Uit volle borst werden liederen gezongen en gedanst, deze apotheose kende zijn weerga niet, de kinderen vlogen onze kinderen om de nek, want hoe vaak kan je een blanke huid voelen en blond haar strelen aldus de gids. De pennen, boekjes, beestjes en ander meegenomen speelgoed werd aan de juf uitgedeeld, Chris gaf zijn bal af en helaas door tijdgebrek moesten we weer weg anders hadden we daar zeker nog uren door kunnen brengen. 
Een vluchtige rondleiding door handwerkgemaakte artikelen, waar nog de nodige inkopen werden gedaan voor een paar Rand maakte een einde aan dit bezoek aan township Langa. Super mooi om te zien en te ervaren wat de contrasten in de wereld zijn, maar wat apart om te ervaren dat mensen onder deze omstandigheden ook Hapiness met een dikke H uitstralen. Mooi om te voelen dat wij nog erg veel vragen hadden en hebben maar dat onze kinderen die ook nog zeer zeker hebben en die ongetwijfeld nog gaan stellen....
Veel tekst maar dit maakte veel indruk en verder in a hurry want we hadden een strak program, snel naar het museum van de six district een stukje cultuur over de wijk in Kaapstad die door de apartheid helemaal op zijn kop werd gezet, door de haast die we hadden hebben we wel een heerlijk en snel broodje kunnen eten in het museum, volgens onder andere opa en Nikki een super broodje na de uitgebreide lunches van de afgelopen dagen. Snel snel, naar de boot in de haven bij het hotel, op naar Robbeneiland, de prison van Nelson Mandela. Super druk ook in de winter, boekingen zijn tot 2 maanden al volgeboekt, met zo  3 afvaarten per dag. Met mijn ervaring van Alcatraz in de USA, was het verwachtingspatroon hoog. Met een supersnelle boot werden we binnen 35 minuten op het eiland gebracht, hup bus in rondtoer over eiland waar nog steeds mensen wonen maar waar de gevangenis sinds 1996 gesloten is en op het hoogste punt er 1000 gevangen waren. Na een bezoek aan de cel van mr. Mandela en de mooie woorden van een ex gevangen pakten we de laatste boot van het eiland, mooi om te zien maar meer het verhaal erachter en daar wil ik zelf persoonlijk toch nog wel meer over weten. Overigens leek het eiland net een reservaat, steenbokken, pinguïns, schildpadden en een slang werden ook nog gespot. Een winderige terugtocht met het haar alle kanten op en niet voor iedereen plezierige vaart bracht ons terug in de haven. Nog even nababbelen onder het genot van een glaasje wijn, hup onder de douche en dan in de taxi naar Kaapstad centrum, hapje eten, twee taxi's, alleen een taxi verdwaalde, moest tanken en het duurde even voordat die arriveerde, opa belde zelfs dat die reeds aan het toetje was begonnen, haha. Maar goed super gegeten weer, iedere tevreden en heerlijk genoten van deze educatieve dag, die zeker blijft hangen en een plekje heeft gemaakt in onze harten maar de ervaring was toch op zijn Afrikaans; Arm of voorspoedige jou lag sê alles.... op naar dag 5, gr, Gerard